Dik worden in een paar seconden wat kan dat met je doen?
Ik moest er even twee keer naar kijken. Voor de fun had ik de app ‘Fatbooth’ op mijn telefoon gezet om te kijken wat het zou opleveren om mijn tronie wat vetter te maken met slechts één druk op de knop. Ik ben het echt. De foto hiernaast laat het gevolg zien van wat zou kunnen gebeuren als ik geen ene moer om mijn lijf zou geven.
Wat ik zag deed me schrikken. Niet dat ik bang ben om mezelf ooit zo toe te takelen. Nee, omdat ik ook weet hoe mijn lijf zich zal voelen als ik mijn elke dag in deze verontrustende staat zou tegenkomen in de spiegel en in alles wat maar weerspiegelt.
Het besef dat ik mijn gewrichten zou voelen en misschien zelfs wel zou horen kraken, kan ik nog wel aan. En het gevoel nagekeken te worden, zal er alleen zijn wanneer mensen die me kennen vanuit de health en fitnessindustrie me in deze staat zouden tegenkomen. Zij kennen me immers als Mr Health en voor hen is deze gezellig ogende dikke meneer onacceptabel. Zo gaan die dingen.
Je bent zelf vast ook wel eens iemand tegengekomen die je heel lang niet hebt gezien om vervolgens te schrikken van het feit dat ze er niet goed uitzien. Wat is er in hemelsnaam gebeurd denk je en soms je durf het ook te vragen ook, al is dat niet altijd garantie voor een bevredigend antwoord.
Nee, ik zou niet weten wat ik moest zeggen en ik zou ze liever niet tegenkomen. Te confronterend, te pijnlijk. Het was immers het gevolg van mijn eigen acties. Ik had mijn benen immers niet gebroken waardoor ik minder kon bewegen en ik had ook geen neurologische of hormonale afwijking die me als toetje nog eens 20 kilo vet geschonken had. En zelfs dan nog had ik er meer aan kunnen doen om het niet zo uit de hand te laten lopen.
Nee, waar ik me bij het zien van de foto het meest druk om maak is dat ik binnen een paar seconden een lijf heb gecreëerd dat mijn kansen om vroeg dood te gaan aanzienlijk heeft vergroot. En dan praat ik niet over een mooie dood. Zo eentje waar je in je slaap zachtjes door Magere Hein uit de armen van Morpheus wordt weggehaald . Zo eentje die geen pijn doet. Gewoon omdat je lijf het niet meer doet. Waarin het tot op hoge leeftijd lang genoeg heeft rondgelopen, lief heeft gehad, gelachen, gehuild en geneukt zonder een pil daarvoor nodig te hebben gehad.
Om steeds weer de mooie dingen van het leven te zien in al zijn aspecten. Een leven waar je altijd goed voor jezelf hebt gezorgd door het voldoende te voeden en de spieren en botten te smeren met een niet overdreven portie beweging die je tot dik in de 90 nog kon volhouden.
Zo’n leven waar je door deze moeiteloze en logische inspanningen je lijf in staat was juist om je al even moeiteloos door het leven te bewegen, verschoond van de klachten waar je leeftijdsgenoten en zelfs mensen die 20-50 jaar jonger zijn al wel mee kampen. Met dit lijf kon ik dat allemaal wel vergeten. Maar wacht eens even…
Ik zou ook gedwongen worden om eerder en vaker een beroep op de zorg te doen in al zijn aspecten. Ik zou moeten instappen in een kermis van draaimolens waar pillen, operaties en de thuiszorg als attracties welig tieren. Ik zou flink moeten betalen om in één van de molens plaats te mogen nemen om geholpen te worden.
Shit.
Een hoge prijs die alleen maar duurder had kunnen worden omdat ik niet de enige zou zijn op deze kermis. Het was niet mijn kermis, het was de kermis van de maatschappij. Te denken dat ik de enige zou zijn met hoge bloeddruk, te hoge cholesterol waarden, borderline diabetes en allerlei andere vage klachten zou daarom naïef zijn.
Doc zegt dat ik me niet druk hoef te maken. Voor de bloeddruk had ik een pilletje van hem gekregen en ach, cholesterol, daar had de beste man me heel lang geleden al iets voor gegeven. Die pillen waren trouwens wel handig. Ze zorgden er ondermeer voor dat mijn bloeddruk niet gemeen hoog kon worden en zomaar een bloedpropje richting mijn rikketik of naar mijn hersenen kon schieten. Dat zou pas echt een rotstreek zijn.
En dat ik inmiddels borderline diabetes was geworden… Tja, die had ik moeten zien aankomen nadat ik jarenlang ondermeer teveel eten op mijn bord had geschept omdat ik vond dat ik mezelf daarmee verwende, het verdiende of gewoon omdat het lekker was en ik op net iets teveel momenten te weinig zelfbeheersing had. Zucht…
Ik zou er moe van kunnen worden. Maar moe, dat gevoel vermijd ik dan het liefst door me zo weinig mogelijk in te spannen. Dat ik daarmee een negatieve cirkel in stand houdt, daar ben ik me echt wel van bewust en bovendien, mijn oplossing(en) klinken logischer, dus vergeet het maar.
Ik schrik weer. Niet alleen omdat ik deze zojuist geschetste situaties bijna kan voelen. Nee, het besef dat de maatschappij daadwerkelijk deze mensen kent, erkent om er vervolgens niets aan te doen. Wat kunnen ze ook? Ik heb het mezelf aangedaan en wanneer ik er zelf voor kies om weer Mr Health te willen zijn zal de maatschappij daar niet veel van merken. Kosten voor de zorg kunnen alleen naar beneden als er simpelweg minder tot geen beroep meer op zorg gedaan wordt.
Het omgekeerde is echter het geval. De steeds groter wordende ziekenhuizen bewijzen het. Meer mensen hebben zorg nodig. Datzelfde geldt voor de ouderenverzorging. Te weinig investering in het verleden betaalt zich in deze situaties altijd uit in een hulpbehoevend lichaam dat de eigenaar steeds eerder in de steek laat. En dat is wel het laatste wat ik wil. Dat iemand mijn sokken moet trekken nadat er vlak daarvoor een washandje door mijn vetplooien zijn gegaan omdat ik het zelf verdomme niet meer kan.
Het is dat ik al ruim 25 jaar niet meer rook anders zou ik ook nog eens met een beperkte longcapiciteit mijn dagen moeten slijten, om maar niet te zwijgen over de wetenschap en de garantie dat de diagnose longkanker een flink aantal van die dagen af zal pakken.
Nee, gelukkig weet ik dat ik deze nachtmerries op afstand kan houden door gewoon zo heel lief te zijn voor mijn lijf zodat het ook altijd lief voor mij zal zijn. Hoe doet Mr Health dat dan? Door eens per week te sporten en dus niet overdreven actief te zijn.
Door voeding allereerst als brandstof te zien en ik niet allerlei “Superfoods” naar binnen werk omdat goed eten sowieso al super is. Door op gezette tijden tijd te nemen voor een wijntje of biertje en me zo nu en dan te buiten ga aan voeding waar een echte fitnessfreak niet aan moet denken.
Tot slot probeer ik stress altijd te zien als het gat tussen realiteit en verwachting.
Het is goed geweest om me even bezig te houden met de geest van de toekomst dankzij Fatbooth.
Ik daag je uit om de app eens te proberen om vervolgens gewoon even een minuutje naar jezelf te kijken.
Doe ermee wat je wilt doen. Dat geldt voor mijn verhaal en je foto.
Ik zal de mijne opslaan en hem koesteren.